Ook vanochtend bleek het nog enorm te regenen. Tijdens het ontbijt op de bovenste etage van het hotel kwam het water zelf door het plafond naar binnen. Het uitzicht op de zee, wat normaal gesproken zo mooi had moeten zijn, was nu alleen nog bijzonder door de kracht van de regen op de daken en de bijna ondergelopen straten. Tijdens de rit in de bus naar de volgende bestemming, zo'n 50 km naar het noorden, vertelde onze gids dat het slechte weer te maken had met een tyfoon. Voor de komende dagen zou daarom wel eens slecht kunnen blijven. Onderweg naar het Paradise Resort bleek het weer beter te worden en stopte het met regenen. Aangekomen bij het Paradise Resort, dat gelegen is aan zee in een baai in de middle of knowhere, was het weer zo opgeklaard dat de schoonheid van het gebied goed zichtbaar was. Licht groene rijstvelden, prachtige vogels, een blauwe zee met prachtige kleine eilandjes maakten het schilderij compleet. Het ontvangst bij het Paradise Resort was bijzonder. Zoals iedere reisgids had vermeld is de eigenaar Vladimir een nogal bijzondere man. Dat bleek direct al toen hij ons in zijn witte onderbroek in dronken toestand welkom heette en ons op een zeer chaotische en onaardige manier naar de verschillende kamers ging begeleiden. Vladimir is van Russische afkomst en is al op hoge leeftijd. Volgens de reisgids zou de man al 86 jaar zijn wat ik hem overigens niet zou geven. Toen onze gids flink uitviel naar Vladimir, omdat er voor een aantal van ons geen eenpersoonskamer beschikbaar zou zijn, werden er gelukkig door zijn Vietnamese werknemer alsnog een aantal kamers geregeld. De kamer bleek een grote hut te zijn, gemaakt van riet en bamboe met een grote veranda. Het uitzicht op zee deed de naam van het hotel eer aan; het leek inderdaad een paradijsje. Al schrijvende hoor ik na een gezellige avond het rustgevende geluid van de golven die op minder dan 50 meter van mijn hut het strand bereiken. Vladimir was een uur geleden, na zijn laatste controle in de ruimte waar wij als groep gezellig zaten, gaan slapen. Na het uit de muur trekken van de stekker van een ventilator, die het waarschijnlijk al jaren niet meer deed, maakte Vladimir richting onze groep een gebaar dat wij rustig moesten zijn en vertrok. Gelukkig maar dat de Vladimir behoorlijk doof is en hij ons daarna met rust heeft gelaten.