Vanochtend vertrok de bus al vroeg naar onze volgende bestemming Qui Nhon. Voor ons vertrek hoorde ik onze gids nog stevig discussiëren met Vladimir. Vladimir was uiteraard verbolgen over het feit dat wij gisteravond zijn spaghetti niet hadden gegeten in zijn paradijs en eiste meer geld. De rit naar Qui Nhon was prachtig. We reden voornamelijk langs de kust en er was regelmatig "a Kodak moment" waarmee onze gids duidelijk maakte dat de bus stopte om een foto te maken van het uitzicht. De prachtige groene kleuren van rijstvelden en bomen samen met prachtige stranden in baaien met eilandjes maakte de uitzichten voor mij tot een Nikon momentje en leverde prachtige plaatjes op. Qui Nhon is een stad met vele hotels, waarbij het lijkt of er nauwelijks buitenlandse toeristen aanwezig zijn. Deze conclusie is echter wel moeilijk te trekken aangezien in Vietnam 54 bevolkingsgroepen leven. Dé Vietnamees is dus moeilijk te herkennen. Met een grote groep zijn wij zonder gids gaan eten in een restaurant. Een reisgenoot had 'snakehead' soep besteld. Deze soep deed zijn naam eer aan aangezien er duidelijk een slangenhoofd in de soep leek te zitten. Uit deze soep heb ik een stukje 'vlees' mogen proeven. Ik kon het geen aanrader noemen maar vies was het zeker niet. De avond eindigde op de trap van ons hotel waar we nog een een vodka met jus dronken. Daarvoor had ik met 4 reisgenoten op een terras in de stad een cocktail gedronken. Toen wij een andere kroeg gingen zoeken bleek het behoorlijk te zijn gaan regenen. Bij een sjiek hotel hebben wij toen een taxi gebeld om ons droog naar het hotel te brengen. Na het instappen konden wij vrijwel direct weer uitstappen; ons hotel bleek namelijk 200 meter verderop in dezelfde staat te liggen. Dit zijn van die situaties waarbij je, net als je met 25 mensen tijdens de Kodak momentjes dezelfde foto maakt, je de domme toerist voelt. De volgende dag werd dit gevoel nog eens versterkt toen de 'snakehead' een vissoort bleek te zijn. Gelukkig maar dat ik wel zeker weet dat ik slangenwijn heb gedronken.