In de ochtend werden we opgehaald door onze Braziliaanse wandelgids Philippe. Met een minibusje arriveerden wij na een half uur rijden in Vila Oratorio, het startpunt van de wandeling, die de
eerste dag Ponta Negra als eindbestemming zou hebben.
De wandeling van de eerste dag duurde effectief ongeveer 3 uur. Vanaf verschillende klimmetjes hadden we prachtige uitzichten over de blauwe zee en de prachtige verlaten stranden. Regelmatig kregen
wij de mogelijkheid om na een stuk te hebben gelopen een duik te nemen in de zee om even weer te kunnen afkoelen. Vanwege het warme weer en de steile paden was het flink zweten. Onderweg kregen we
ook de mogelijkheid om te zwemmen bij een waterval. Ook dat was heerlijk afkoelen.
Rond een uur of 17 arriveerden we in Ponta Negra. Ponta Negra is een klein dorp dat alleen via de zee of het wandelpad te bereiken is en nog niet is aangesloten op het elektriciteitsnet. De tijd
lijkt hier dan ook te hebben stilgestaan. Veel primitieve huisjes bij het strand waar voornamelijk vissers wonen. Voor de kinderen is er weinig anders te doen dan voetballen op het strand. Prachtig
om die rust van zo'n dorp te ervaren.
Na wat gedronken te hebben in een primitief opgebouwd restaurantje aan het strand werden wij door Phillipe naar onze chalets gebracht die tegen de berg op lagen. De chalets bleken behoorlijk luxe
te zijn, zeker als je ze vergelijkt met de andere huisjes in het dorp. Elke chalet beschikte over een veranda met hangmat en een prima badkamer. Na ons te hebben geïnstalleerd in de verschillende
chalets gingen we weer bergje af naar hetzelfde restaurantje aan het strand. We aten daar heerlijke klaargemaakte vis wat zeker na zo'n wandeling smullen was. Ook ontbrak het niet aan
caiparinha.Philippe legde ons uit hoe moeilijk de politieke situatie is in Brazilië en hoe groot de invloed van corruptie is. De grote autobedrijven zouden er bijvoorbeeld voor zorgen dat er geen
treinverbindingen worden aangelegd.
De volgende ochtend stond er om 7:30 bij de chalets een ontbijt klaar. Omringt door de jungle en vele colibries genoten wij van dit heerlijke ontbijt. Vandaag stond een zwaardere wandeling van
zeker 6 uur te wachten. Dat de wandeling zwaarder was bleek al snel toen de eerste reisgenoot binnen 10 minuten uitgleed. Het had die nacht flink geregend waardoor de stenen en grond van het vaak
dalende en stijgende wandelpad erg glad waren. Het verschil in wandeltempo binnen de groep werd door de moeilijkere omstandigheden ook flink groter en er moest regelmatig op elkaar worden gewacht.
Na twee uur lopen in de inmiddels behoorlijke hitte ging Philippe zich zorgen maken. In dit tempo zouden wij niet op tijd terug zijn in Ponte Negra. Vandaag zouden wij naar de waterval Cachoeira do
Saco Bravo lopen en via hetzelfde pad weer terugkeren naar Ponte Negra. Om 16 uur zouden wij in Ponte Negra met een speedboot worden opgehaald om weer in Vila Oratorio te worden afgezet. Met dit
tempo zouden wij later dan 16 uur arriveren. Twee reisgenoten besloten met een extra gids terug te gaan naar Ponta Negra omdat zij de omstandigheden te zwaar vonden in combinatie met lichamelijke
ongemakken. Het tempo ging daarna iets omhoog en ik arriveerde samen met een reisgenote omstreeks 12 uur bij de prachtige waterval. De waterval bestond uit twee delen. Een deel van het water
stroomde in een bassin in de rosten zo'n 15 meter boven de zee waarna het water de zee in stroomde. Toen de groep na 40 minuten arriveerde zijn we in dit bassin gaan zwemmen zodat wij eindelijk
konden afkoelen.
Ook de terugweg was niet gemakkelijk. Inmiddels was het flink warmer geworden en moest iedereen gigantisch zweten toen we opnieuw over de twee bergen moesten wandelen. Helaas had iedereen te weinig
water meegenomen waardoor een aantal noodgedwongen water moesten drinken van een watervalletje die we onderweg tegenkwamen. Het wandelpad was volledig in onbewoond gebied en er was dus geen water
te koop. Om die reden moest wij ook zelf voor een lunch zorgen. Vanwege het watertekort kreeg ik mijn te droge crackers onderweg niet weg en moest ik het restant in poedervorm uitblazen.
Om iets na 16 uur waren wij allen weer terug in Ponta Negra. Een aantal waren behoorlijk kapot. Na een liter water te hebben gedronken en te hebben gedoucht vertrokken we richting de speedboot. De
speedboot bracht ons in een half uur over zee met de redelijk hoge golven weer naar het startpunt van de wandeling. Daarna zouden wij met een bus weer naar Paraty terugkeren. Helaas was een
gedeelte van de groep met een auto bij de verkeerde bushalte afgezet waardoor er enige paniek ontstond bij Philippe en de groep. Wij wisten op dat moment niet waar ze waren. Philippe rende als een
gek met blote voeten naar de andere bushalte maar dat daar bleken de reisgenoten niet te staan. De volgende bus zou pas 1,5 uur later arriveren en het was inmiddels al 18 uur terwijl iedereen
redelijk brak was en nog geen eten had gehad. Als het aan Philippe had gelegen hadden we een bus later genomen. Gelukkig besloot de groep toch in de bus te stappen zonder de andere reisgenoten. Tot
grote vreugde bleken de andere reisgenoten bij een bushalte later te staan zodat wij weer compleet waren.
Na een busrit van 45 minuten zonder zitplaats en vele stops arriveerden wij iets na 19 uur in Paraty. In het hotel werden wij met een warm applaus verwelkomd door de reisgenoten die niet mee waren
met de wandeling. Daarna werd de verjaardag van de reisbegeleidster Rachel gevierd met een taart met kaarsjes en werd en werd er voor haar gezongen. De zware wandeling was snel vergeten. Philippe,
die ons weer naar het hotel had gebracht, en een stukje taart mee ging eten, vertelde Rachel wel dat hij deze wandeling nooit meer zou vergeten.....
Omdat wij al vroeg van Campo Grande naar Sao Paulo zouden vliegen moest ik
al om 4 uur in de ochtend opstaan. Dat was niet heel gemakkelijk omdat we toch nog caipirinha's werden gedronken na het eten in het restaurant van het hotel. Ondanks de ongezellige
kunstbloemensfeer werd het toch erg gezellig en is er veel gelachen.
De vlucht van Campo Grande naar Sao Paulo verliep prima. Het inchecken ging snel en het vliegtuig had ruime zitplaatsen. Indrukwekkend om na ca. 2 uur vanuit het vliegtuig Sao Paulo te zien. Een
gigantische stad met een enorme smoglaag. We werden opgehaald bij de luchthaven met een bus die ons naar Paraty zou brengen. Het duurde meer dan een uur voordat we de lelijke stad hadden verlaten.
Het vervolg van de busrit ging door een prachtig berglandschap met weinig verkeer. Toen we vanaf het hoogste punt van een bergweg Paraty aan de zee konden zien liggen was de weg afgezet. Een grote
vrachtwagen bleek van de weg naar beneden te zijn gestort en lag daardoor ook nog omgekeerd tussen de bomen. Met te kleine takelwagens werd geprobeerd de vrachtwagen onhoog te hijsen. Na een uur
wachten en als ramptoeristen toe te kijken werd besloten het verkeer eerst te laten passeren en de eerste poging op te geven. Om 16 uur arriveerden wij bij ons hotel in Paraty.
Paraty ligt in de deelstaat Rio de Janeiro en functioneerde in de 17e eeuw als veilige haven voor de Portugezen om het goud te verschepen. Dat Paraty vaak de 'koloniale parel' wordt genoemd werd al
snel duidelijk toen wij bij het hotel arriveerden. Het historische centrum bestaan uit prachtige straatjes met karakteristieke huisjes en kerken met een zeer onregelmatig plaveisel. De stad had de
sfeer die ik ook bij Rio verwacht. Veel relaxte mensen in alle kleuren vertegenwoordigd, samba muziek en veel Braziliaanse toeristen in strandkleding.
Paraty staat ook bekend vanwege de vele goede restaurants. We hebben daarom heerlijk eten op een gezellig terras. De volgende dag zouden we met de helft van de groep vertrekken voor een
wandelexcursie van 2 dagen. Heel laat is het daarom niet geworden.
Na het paardrijden bleek dat het inmiddels flink warm was geworden tot bijna
39 graden. De volgende "excursie" piranha vissen werd daarom naar een uurtje later verplaatst naar16:30zodat het is koeler zou zijn. Tot die tijd konden we bijkomen in de hangmatten en
zwembad.
Het piranha vissen deden we in de buurt van de fazenda. Met behulp van een stukje koeienvlees aan een haakje gingen wij aan de slag. Vrijwel direct nadat het stukje vlees in het water belande werd
er hevig aan de lijn getrokken. Ook verzamelde enkele kaaimannen zich in de buurt van het stukje vlees in de hoop mijn eventuele vangst te kunnen scoren. Helaas trok ik steeds op het verkeerde
moment aan de hengel en was mijn stukje vlees na een paar keer trekken helemaal verdwenen. Nadat ik dit met 5 stukjes vlees had geprobeerd, bevangen door de nog steeds aanwezige hitte, ben ik maar
gestopt met vissen en ben ik gaan kijken hoe het reisgenoten wel lukte een piranha uit het water te halen.
Na het avondeten zijn we met Pablo, de paardengids, een avondwandeling gaan maken. Onder een prachtige sterrenhemel zagen we tal van insecten, verschrikte vogels, oplichtende ogen van kaaimannen en
een groep capibara's. De laatste avond in de Pantanal werd afgesloten bij een kampvuur bij de fazenda.
Voordat we de volgende dag naar Campo Grande vertrokken stond stond er nog een wandeling door de jungle gepland. Na 20 min. rijden stopten wij om met de wandeling te starten. Op het zandpad waren
verse zandsporen van een jaguar zichtbaar. Zouden wij hem dan toch zien? Gids Marcello, een type die in de jungle geboren lijkt te zijn, maande de groep tot stilte zodat hij goed kon luisteren waar
eventueel dieren gespot konden worden. Nog nooit was de groep zo stil geweest wat ongetwijfeld met de kans op het zien van een jaguar te maken had. Toen we wat verder de jungle inliepen en de
sporen van de jaguar leken te volgen stond Marcello opeens stil en wees naar rechts. Ik zag een gestreepte staart. Helaas was die niet van een jaguar maar een neusbeer. Op zich is een neusbeer ook
best leuk om te zien ware het niet dat bij de Iguazu watervallen er tientallen rondliepen en via toeristen aan eten probeerden te komen.
Na de neusbeer zag Marcello verse apenpoep op het pas in de jungle liggen. Even later waren er brulapen te zien. Door het maken speciale lage geluiden kon Marcello ervoor zorgen dat het alfa
mannetje zich bedreigd voelde is zijn territorium en nog veel hardere lage geluiden begon te maken. Dit herhaalde zich een aantal keren waarbij het alfa mannetje ons bedreigend aanstaarde hoog
vanuit de bomen. Erg bijzonder om te zien en geweldig om mee te maken hoe goed de gids de jungle kan lezen, voelen en horen.
Helaas zijn we geen jaguar tegengekomen maar hadden we toch een gave 3 dagen gehad in de Pantanal.Om 13 uurvertrokken we met de fourwheeldrive naar de bus in de bewoonde wereld die ons naar Campo
Grande zou brengen.
Om 8 uurzouden we vertrekken richting de Pantanal. Helaas werd ik pasom 7:40wakker waardoor er geen tijd meer was voor ontbijt. Na 5 uur in de bus stapten we over
in een fourwheeldrive waar we achterin op banken en in de openlucht de eerste dieren konden spotten.
De Pantanal is hetgrootstedraslandgebiedter wereld. De regio, waarvan de naam is afgeleid van hetPortugesewoord “pântano” (wat “moeras” betekent), bevindt zich invoor het overgrote deel inBraziliëmaar de Pantanal bestrijkt ook delen vanBoliviaenParaguay. In totaal bedraagt het gebied 150.000 km².Gedurende de 1,5 uur durende rit werd al een beetje duidelijk waarom er wordt vermoed dat de
Pantanal het dichtste flora- en fauna-ecosysteemter wereld zou hebben. We zagen tussen de prachtige bomen en planten de eerste reptielen en vogels waaronder vele ijsvogels.
We verblijven 3 nachten in een fazenda datin het zuidelijke deel van de
Pantanal gelegen is.Een fazenda is een groot boerenbedrijf, dat gedeeltelijk geschikt gemaakt is voor de opvang van gasten. Bij
aankomst blijkt de fazenda erg mooi te zijn. Prachtige ruime kamers met geweldige uitzichten en echt het gevoel dat je in de middle of knowhere zit. Vanuit de vele hangmatten en een zwembad zijn
prachtige vogels te zien en te horen en over het terrein lopen verschillende bijzondere dieren rond zoals het gordeldier.
Na heerlijk te hebben gegeten en een presentatie te hebben gekregen over het gebied door een gids was er een workshopcaipirinha maken. Deze workshop heb ik maar overgeslagen en heb alleen toegekeken.
De volgende dag startten we met de eerste van de in totaal 5 excursies die wij tijdens ons verblijf in de Pantanal zouden maken. De eerste excursie was kajakken in de riviertje bij de fazenda.
Tijdens het kajakken zagen we veel capibara's (een knaagdier zo groot als een varken). kaaimannen, leguanen en tal van vogelsoorten zoals ijsvogel, haviken, parkieten etc. Door de kajaktocht werd
ook duidelijk dat de rivier in het regenseizoen vele meters hoger staat waarbij dan 80% van het landschap onder water staat.
In de namiddag stond de jeep safari op het programma door het gigantische gebied van de boerderij. Het werd een zeer avontuurlijke tocht waar wij verschillende keren stopten voor het bewonderen van
een brulaap, een zeer bijzondere ooievaarssoort en prachtige blauwe en rode papegaaien. Helaas hadden we geen jaguars gespot. Een nep foto van een jaguar op mijn camera met hulp van de
reisbegeleidster leverde echter wel een hoop hilariteit op bij het gedeelte van de groep die deze excursie nog moest doen.
De volgende dag gingen we in de ochtend met paarden een tocht van ca. 10 km maken. Voor mij was dit een nieuwe ervaring. Na nog geen 100 meter werd een reisgenote van haar paard geslingerd waardoor
iedereen behoorlijk was geschrokken. Gelukkig liep het goed af en na het wisselen van het paard werd het een super relaxte tocht door het geweldige landschap. Onderweg kwamen we een aantal gaucho's
tegen die de koeien aan het opdrijven waren met honden. Een prachtig gezicht en je kreeg bijna het gevoel in een western film te zitten. Gaande weg de tocht kreeg ik steeds beter door hoe ik tegen
het paard moest trappen om het sneller te laten lopen. Waarom het voorste paard door de groep "Bas" werd genoemd bleef voor mij een raadsel. Helaas lukte het mijn paard niet om "Bas" in te halen
maar was het wel weer een prachtige ervaring.
Hoewel we er alleen moesten slapen was het hotel in Dourados even wennen. De
hotelkamer leek ik de afgelopen 20 jaar niet gemoderniseerd te zijn en de veren kwamen bijna uit het matras. Een te laag hangende grote lamp werd mij 's nachts bijna fataal bij een bezoek aan de
toilet. Gelukkig was het ontbijt prima. Om 9 uur vertrokken we naar Bonito waar we 5 uur later met de bus aankwamen.
Het ecohotel was prachtig. De sfeervol aangelegde binnenplaats met palmbomen, kamers van hout en een prachtig zwembad gaven mij al het gevoel in een prachtige natuur te zitten. De stad Bonito zelf
bleek een soort ecopretpark te zijn. Vele souvenirshops en telefooncellen in de vorm van een jaguar of toekan kenmerkten deze modern aangelegde stad. Bonito wordt met name door toeristen bezocht
uit Brazilië vanwege het kristal heldere water met prachtige vissen in de buurt van de stad. De volgende dag stond dan ook een snorkel excursie op het programma.
Op nog geen half uur rijden kwamen wij de volgende ochtend aan bij Flutuacao in de rio sucuti. Verdeeld in groepjes werden wij in een duikpak en zwemvest gehesen waar wij in het zwembad eerst,
inclusief snorkel en masker, moesten aantonen dat wij konden drijven. Toen bleek dat iedereen dat kon liepen wij richting de rivier via een prachtige route door de geweldige natuur.
Bij de rivier aangekomen konden wij bijna een uur lang genieten van de prachtige vissen in het kristalheldere stromende water. Het was alsof je in een aquarium zat. Bewegen was bijna niet nodig
want door de stroom dreven wij bijna automatisch mee met de gids die voorop dreef. Het was een prachtige ervaring waarbij je soms vergat ook boven het water te kijken naar bijvoorbeeld een
overvliegende toekan. De vissen leken gewend te zijn aan de snorkellaars en je dreef regelmatig naast de meest mooie vissen zonder dat deze ervan schrokken.
Na afloop van de excursie konden we heerlijk genieten in het geweldige park van deze attractie. Wederom een prachtig zwembad met overvliegende toekans en papegaaien.
De dag werd afgesloten in een restaurant waar we de meest voorkomende vis is het kristal heldere water nu ook konden proeven. Deze bleek ook nog eens erg lekker te zijn.
Over het feit dat er na het restaurant ook nog een bezoek werd gebracht aan een gezellig cafe met live muziek en heerlijke caipirinha's voor de helft van de prijs zal ik verder niet uitweiden. Het
was wederom een erg mooie dag.
Het hotel inFoz do Iguaçuwas wederom luxueus. De avond van aankomst kon er nog een duik worden genomen in
het grote zwembad. Omdat het buiten erg fris was lag ik maar samen met 2 reisgenoten in het zwembad te koukleumen. Na het zwemmen konden we genieten van een Caipirinha; de nationale cocktail in
Brazilië en een heerlijk buffet.
De volgende dag stonden de beroemde watervallen van de Iguaçu op het programma dieCataratas
do Iguaçu worden genoemd in het Portugees.Iguaçu betekent "groot water" in de indianentaalGuaraní.Het
was precies 5 jaar geleden dat ik bij Base Camp de Mount Everest had gezien. Deze dierendag moest een zelfde gevoel gaan geven.
We vertrokken al om 7 uur richting de watervallen om andere toeristen voor te zijn bij de grens. We bezochten namelijk de Argentijnse kant van de watervallen waardoor we opnieuw langs de douane
moesten gaan. De dag begon heel mistig maar volgens de weersvoorspellingen zou het later in de ochtend zonnig worden.
Met
een open treintje werden wij afgezet bij de trail richting Keel van de Duivel;een grote halfronde waterval van 150 meter breed waarin
het water 70 meter in de diepte stort. De waterval was zeer indrukwekkend. Met open mond en brok in mijn keel stond ik te kijken hoe meer dan 1,5 miljoen liter water per seconde werd afgevoerd en
werd duidelijk hoe groot deze watervallen zijn dat dat het inderdaad groot water is. Met een breedte van 2,7 km zijn ze de grootste ter wereld. Toen opeens de zon doorbrak werd het uitzicht nog
mooier.
Na andere verschillende paradijselijke uitzichtpunten te hebben bewonderd maakten we een boottocht letterlijk door de watervallen.
Met zwembroek en reddingsvest aan vaarden we onder enkele watervallen. Veel doorweekter konden we niet worden maar het was een zeer spectaculaire belevenis met wederom adembenemende uitzichten.
Inmiddels was het bijna helemaal helder geworden en vormden zich regenbogen boven de watervallen. Mooier konden we de watervallen niet zien. Het deed mij denken aan de Mount Everest die ik 5 jaar
geleden met veel geluk bijna zonder wolken had kunnen zien. Het gaf inderdaad een hetzelfde gevoel als toen.
Gelukkig bleef het niet bij één dag; de volgende dag bezochten we de Braziliaanse kant van de watervallen. Ongeveer 80 procent van de
watervallen ligt op Argentijns grondgebied. Omdat ze precies op de grens liggen en het water hoofdzakelijk uit Argentinie stroomt is het geheel van watervallen het beste te zien vanuit
Brazilië
We vertrokken om 8:45 en startten een uur later met een fantastische helikoptervlucht van 12 min. boven de watervallen. Het werd een
droomvlucht met een zeer spectaculair uitzicht over de watervallen. De grootsheid en de pracht van de watervallen kon je niet op een betere manier beleven.
Na de helikoptervlucht gingen we naar het park op via een prachtige trail de watervallen te bekijken. Met een opnieuw zeer zonnige
dag was het weer genieten geblazen van de watervallen. Overal waar je keek waren watervallen te zien. Een uitzicht waar je eeuwig naar kan blijven kijken en waarbij ik erg blij was de watervallen
van allen kanten te hebben kunnen bekijken inclusief de onderkant per boot en bovenkant per helikopter.
Om 14 uur vertrokken we vanaf het hotel met de bus naar Dourados waar we pas laat in de avond zouden aankomen.
De nachtbus die ons naar Posades bij de grens van Paraguay was zeer
comfortabel. De dubbeldekker bleek over stoelen te beschikken die luxer waren dan businessclass stoelen in de meeste vliegtuigen. De rugleuning kon helemaal plat en er zat een televisiescherm in de
stoelen. Hoewel de bediening is de bus fantastisch was was de warme busmaaltijd een klein dieptepunt. Dit eten was echt niet weg te krijgen. Nog voor de restanten van de maaltijd waren weggehaald
was ik in slaap gevallen. Na 14 uur arriveerden weom 11
uur's ochtends bij het busstation waar wij na een uurtje wachten met
busjes naar het treinstation bij de grensovergang werden gebracht. Verrassend was dat wij met een oude Nederlanse trein - nog herkenbaar aan Nederlandse stickers - de Parana rivier overstaken en in
Paragay arriveerden.
Het verschil met BA was enorm groot. Het was een stuk warmer, groener, duidelijk armer en de mensen zagen er anders uit. Het hotel in Encarnation was wel weer luxe en had een zwembad waar we
heerlijk konden bijkomen van de lange reis.
's Avonds zijn we heerlijk gaan eten in een geweldig restaurant in het centrum. Omdat we maar een dag in Paraguay verbleven beschikten we niet over Paraguayaanse guarani. De rekening moest daarom
voor 20 personen gesplitst worden en omgerekend worden naar Argentijnse Peso. Na een uur waren we klaar met betalen.
Omdat het was gaan regenen gingen we in plaats van in de avond de volgende ochtend de voormalige reductie van de JezuïetenLa Santísima
Trinidad de Paraná bezoeken.
De volgende dag bleek deze reductie over een zeer interessante geschiedenis te beschikken en waren de overblijfselen zeer interessant. De
kathedraal was nog duidelijk herkenbaar en was ooit een van de grootste van Amerika.
Na dit bedoek vertrokken we met de bus naar Foz de Iquacu in Brazilië waar we om 17:30 aankwamen in het hotel.
Waar de vorige dagen het overdag bewolkt was geweest scheen vandaag gelukkig de zon. BA werd door de zon een andere stad. Waar het de vorige dagen een redelijk grauwe stad leek werd nu duidelijk
waarom BA ook wel het Parijs van het zuiden wordt genoemd. De prachtige gebouwen in de brede straten in BA kwamen meer tot hun recht en de terrasjes maakten het veel sfeervoller.
In de ochtend bezochten wij het teatro Colon voor een rondleiding. Nog nooit had ik zo'n rijk versierd opera gebouw van binnen gezien. Dit gebouw had ook in Rome of Wenen kunnen staan. Dat
Argentinie ooit de 7de wereldeconomie was verbaasde mij niet meer door de pracht en praal in dit gebouw. De zaal (3500 zitplaatsen) zelf was ook adembenemend mooi en ik had daar graag een opera
willen zien.
In de middag kregen we een rondleiding in Casa Rosada. Dit is het meest bekende gebouw van BA en is het presidentiële paleis. Vanaf het balkon van dit roze paleis heeft Evita Peron regelmatig de
bevolking toegesproken. Binnen kregen wij prachtige zalen te zien en mochten wij op het beroemde balkon staan met een prachtig uitzicht over plazo de Mayo. Ook kregen we de vertrekken te zien die
nog steeds werden gebruikt door de president waar we daarom geen foto's van mochten maken.
Na de rondleiding zijn we met kleine groep met de reisbegeleidser op een terrasje in de haven in de zon gaan zitten. Het zat daar heerlijk. Onderweg naar het hotel kwamen we langs een plek waar de
Argentijnse samba werd gedanst. Een prachtig gezicht! We mochten zelfs meedansen.
