La Catedral

Om 9 uur 's ochtends vertrokken uit het hotel om met de metro bij de startplek van de biketour aan te komen. Om als groep veilig door BA te kunnen fietsen werden we begeleid door 4 Argentijnen. Dit bleek ook echt nodig te zijn omdat in BA weinig fietsenpaden zijn en als ze er wel zijn niet eeg veilig zijn. De route ging langs verschillende monumenten. In de haven bezochten we holland place. Op deze plaats staat een beeldje van de kleine princes Wilhelmina en een beeldje van Anne frank. Deze plek zou er niet zijn geweest zonder onze Argentijnse koningin.

Aankomst Buenos Aires

Na een vlucht van ruim 13 uur kwamen we vanochtend om iets voor 9 's ochtends aan bij ons hotel. De vlucht was zeer relaxed verlopen en had aardig kunnen slapen tijdens de vlucht. De groep en de Nederlandse reisbegeleidster ontmoette ik bij de bagageband waarna we met een busrit van een klein uur naar het hotel aan de Moreno werden gebracht.

Na wat te zijn opgefrist in de hotelkamer ben ik ben een gedeelte van de groep Buenos Aires gaan verkennen. De stad bestaat uit veel oude gebouwen in Europese stijl soms gemengd met lelijke betonnen gebouwen. Via plazo di Mayo liepen we richting de haven. Op Plazo di mayo waren al protesten aan de gang. Later op de dag zouden wij daar ook de dwaze moeders zien. Dit zijn de moeders van de ca. 30.000 verdwenen moeders tussen 1976 en 1983. De Dwaze Moeders kwamen aan in een luxe busje waarna zij met enkele tientallen anderen een aantal rondjes over het plein liepen. Dit ging gepaard met protestgezang. Het protest eindigde met een toespraak van een van de moeders. De dwaze moeder bleek de nieuwe president te beschuldigen van het verdwijnen van mensen. Volgens de reisbegeleidser was de zweer nu ook grimmiger dan een jaar geleden. Het was zeer indrukwekkend op mee te maken hoe strijdlustig deze vrouwen nog steeds zijn.

In de groep bleek een verpleegkundige te zitten die ook in het Diak werkt. Hoe klein is de wereld toch?

In de avond zijn we met de hele groep in een BBQ- restaurant gegeten. Het werd direct duidelijk dat je geen vegetariër kan zijn in Argentinië. Mijn bife de lomo was zo groot dat je daar prima meerdere dagen van kon eten en smaakte heerlijk in combinatie met een Argentijnse Malbec rode wijn. Het eten met de groep was erg gezellig. Om 21 uur kwamen we weer (redelijk kapot) in het hotel aan.

Morgen om 9 uur wacht er een fietstocht.

De zilvermijn (Potosi)

Vanuit Uyuni vertrokken we naar Potosi. Potosi is voornamelijk bekend vanwege de zilvermijn die Spanjaarden gedurende 300 jaar veel geld heeft opgeleverd. In de mijnen van Potosi zijn honderdduizenden inca's opgekomen, die door de Spanjaarden werden misbruikt om het zilver uit de mijnen te krijgen. Naast de mijnen is Potosi ook bekend om zijn prachtige koloniale gebouw en en het feit dat het met 4080 meter de hoogst gelegen plaatst ter wereld is met meer dan 100 duizend inwoners. Het is zelfs hoger dan Lhasa in Tibet. Ooit was het met de vele kerken één van de rijkste en grootse steden van Zuid-Amerika. De extreme daling van de zilverprijs in de 19de eeuw was voor de economie Potosi de genadeslag.

Zoutvlakkte (Uyuni)

Vanuit La Paz stond een een lange busreis te wachten naar Uyuni. Uyuni is de plaats waar vandaan de zoutvlakte kan worden bezocht. In plaats van rustig ontbijten werd het een ontbijtpakket in de bus zodat weom 5 uural konden vertrekken. De dag ervoor hadden we na de Death Road al wat boodschappen gekocht voor onderweg. Gedurende de 13 uur durende busreis zouden wij namelijk niet kunnen lunchen in een eetgelegenheid omdat het gebied nauwelijks wordt bewoond.

Death Road

De meest gevaarlijke weg ter wereld ligt in de buurt van La Paz. Het is een bergpas met een afdaling van meer dan 3 km. Jaarlijks kwamen er meer dan 100 mensen om het leven. Verschillende bussen zijn het ravijn in gestort totdat deze weg in 2006 werd afgesloten voor autoverkeer. Sinds die tijd is het mogelijk om deze weg onder begeleiding met een mountainbike af dalen. De naam "Death Road" is nog steeds van toepassing omdat ook verschillende MTB'ers in het ravijn zijn gestort. De gehele groep had besloten het parcours van 60 km van deze beruchte weg af te gaan dalen. Met busjes werden we bij het hotel afgehaald en een dik uur later stonden we bovenaan de top op meer dan 4 km hoogte in de natte sneeuw. Hoewel het eerste stuk van de afdaling over gewoon asfalt ging maakte de ijzige kou het niet gemakkelijk. Mijn schoenen, handschoenen en een gedeelte van mijn broek waren al snel doorweekt. Het zorgde ervoor dat 2 reisgenoten het tweede stuk in het volgbusje bleven zitten. Na 20 km te hebben gefietst werden we naar de echte Death Road vervoerd. Dit is een met grint verharde weg met vele watervallen en diepe ravijnen. Hoewel het nog regende was het minder koud geworden en was de afdaling een geweldige ervaring. Prachtige uitzichten gecombineerd met een gezonde stoot adrenaline vanwege de staat van de weg en de vele diepe ravijnen. Door het hoogte verschil was het verschil in landschap en temperatuur enorm. Vanaf de koude kale vlakte belanden we aan het einde van de afdaling in de warme jungle met uitzicht op vele coca velden. Waar eerst nog vier lagen kleding nodig waren eindigde de tocht met een laag in de brandende zon. Na afloop konden we bijkomen in een hotel met zwembad. Via de nieuwe weg die in de plaatsvan Death road gekomen is duurde het 3 uur om weer bij het hotel te komen. Het was allemaal in ieder zeer de moeite waard geweest.

La Paz

Vandaag vertrokken we naar La Paz in Bolivia. De grens met Bolivia was ongeveer 1,5 uur rijden. Voor gids was de grensovergang spannender dan voor de groep. Voor ons betekende het een paar stempeltjes laten zetten in het paspoort. Voor de gids was het een ander verhaal omdat hij eigenlijk niet mocht werken in Bolivia. Om die reden kregen wij voor één dag een Boliviaanse gids en speelde onze eigen gids tijdelijk een toerist. Na lopend de grens te zijn overgestoken gingen we met een Boliviaanse bus verder. Na een half uur rijden werd de bus al tegengehouden door politieagenten die de bus instapten. Onze gids deed net of hij iets zocht in zijn tas en wij lieten onze paspoorten zien. Het liep gelukkig goed af en na 2 minuten stonden de agenten weer buiten. Bij de grens en onderweg in de bus werd duidelijk dat Bolivia een stuk armer en minder dichtbevolkt is dan Peru. De huizen zagen er primitiever uit, de mensen minder goed gekleed en overal werd gesleuteld aan auto's. Daarentegen waren de wegen wel goed maar zag je zeer weinig verkeer op de weg. Onderweg bezochten wij de ruïnes van Tiwanuka, een pre-inca stam. Aan het einde van de middag arriveerden we in La Paz. Het werd al snel duidelijk dat het om een wereldstad ging. Vanaf een hoger gelegen gedeelte was te zien dat de stad zeer groot is en in een kom ligt. We zagen onderweg vele kabelbanen om de hoger gelegen wijken te kunnen bereiken. Naast de kabelbanen was er ook véél armoede te zien op straat. Vanuit de bus hadden we een prachtig uitzicht op enkele besneeuwde toppen. Voordat we naar het hotel gingen bezochten we de maan vallei dat op ongeveer 10 km van La Paz gelegen is. De laagstaande zon belichte de honderden aardpijlers en hoge smalle punten, ontstaan uit het water van de cañon, op een geweldige manier. Dit had een geweldig uitzicht tot gevolg. Twee uur later arriveerden we bij het hotel en konden we in deze grote stad eindelijk weer eens goed eten bij een steakhouse.

Puno

Na de condors te hebben gezien en te hebben geluncht vertrokken we naar Puno. Puno ligt aan het Titicacameer wat het hoogst bevaarbare meer van de wereld is op 3810 meter. We kwamen 's avonds pas laat bij het hotel aan omdat het hotel vanwege een opengebroken straat voor het hotel moeilijk te bereiken was. Puno bleek qua stad duidelijk anders te zijn dan de vorige steden in Peru. Naast de kou als de zon onder ging liepen er veel vrouwen met bolhoeden rond. De volgende dag bezochten we de Uroseilanden in het Titicacameer. Met een kleine groep hadden we zelf een boot geregeld die naar de drijvende eilanden zou varen. Deze drijvende eilanden zijn ooit gemaakt de de Uros die zich vanwege de overheersing van de inca's zich op het water terugtrokken. De eilanden zijn gemaakt door middel van een rietlaag van 3 meter dik met daaronder laag verstrengelde wortels als grondlaag. Weer eens wat andere dus dan de drijvende tuinen in het Inle meer die ik vorig jaar in Myanmar heb gezien. Bij aankomst op een van de eilanden stapten wij inderdaad in een dikke laag riet. Op het eilandje stonden een aantal eenvoudige rieten hutten. Een zeer bijzonder gezicht. Na enige uitleg te hebben gekregen over de eilanden

De condor (Chivay)

Om 8:30 vertokken we richting Chivay. De bus vervoerde ons door een woestijnachtige pampa met kuddes lama's, alpaca's en vicûna's. Het was een prachtig gezicht om deze beesten in kuddes te zien grazen met op de achtergrond besneeuwde toppen. Op de bergpas met het hoogste punt 4900 meter zagen we een landschap van vele op elkaar gestapelde stenen. Ook tijdens een pas in Tibet had ik dit gezien. Ook hier had het een een religieuze reden. Op deze hoogte bleek het zeer koud te zijn en begon het zelfs te sneeuwen. Een rare gewaarwording als je net uit de warme woestijn komt. Om 14 uur arriveerden we in een regenachtig en koud Chivay. Chivay ligt op 3600 meter en is een toeristisch dorpje waar de vrouwen in klederdracht lopen en is het begin van de cañón del colca. Na aangekomen te zijn in het hotel gingen we door de regen en de vrieskou naar een restaurantje. Na wat eten en een warme chocolademelk ben ik samen met een reisgenoot het dorpje gaan verkennen en hebben we een heuvel beklommen met een inca uitkijkpost. Gelukkig was het weer inmiddels wat beter geworden en zagen we het prachtige landschap vele besneeuwde toppen. In de avond zijn we naar een sterrenwacht gegaan waar we met telescopen Mars, Saturnus en de maan konden zien. Vooral de maan met de vele kraters was fascinerend om te zien. De volgende dag vertrokken we al om 6:30 om in de cañon del Colca de condors te bekijken. Deze cañón is de op een na diepste van de wereld met een hoogte verschil tot 3200 meter. Condors zweven op thermiek bellen en dat gebeurt doorgaans vroeg in de ochtend. Gelukkig was het helemaal helder. De route naar de plaats waar we de condors zouden proberen te zien was prachtig. Duizenden hectares terrassen, besneeuwde toppen en vele kleuren groen maakten het uitzicht geweldig. Aangekomen op de plaats waar we de condors mogelijk zouden zien waren er helaas nog geen condors te bekennen. Om meer kans te maken de condor toch te zien volgende ik onze gids Andy die als een gek via een wandelpad naar een ander uitzichtpunt aan het lopen was. Gezien de hoogte was het snel wandelen best een opgave. Opeens zagen we in de verte 5 condors vliegen boven het andere uitzichtpunt waar Andy naar toe aan het wandelen was. Toen we behoorlijk buitenadem bij het andere uitzichtpunt arriveerden bleken de condors gevlogen of eigenlijk weg gezweefd te zijn. Al snel dachten we dat we deze unieke gier, met het grootste vleugeloppervlak onder de vogels, niet zouden zien. De opluchting in de groep was dan ook groot toen er na een half uur wachten toch een condor verscheen. Het was een zeer bijzondere ervaring om deze gigantische vogel met een kale kop en het wild te zien in deze prachtige omgeving en dat ook nog eens op dierenpndag. En godzijdank heb ik er ook nog een goede foto van kunnen maken.