Hué

De tweede dag in Hoi An was er een excursie met een fietstocht die was gecombineerd met een fietstocht. Met een uiteraard te kleine fiets gingen we eerst naar een boot. De boot bracht ons naar een gebied in de buurt van het strand van Hoi An. Onderweg waren er mooie uitzichten op de huizen van Hoi An en de vele vissers. Toen we aanmeerden zijn we een stuk gaan fietsen naar het strand. Het strand zag er wederom fantastische uit. Na 1,5 uur genoten te hebben van de zee en de zon zijn we terug gaan fietsen naar Hoi An. Vanaf de fiets kreeg je een goed beeld van hoe de mensen buiten en in de stad leven. Het verbaasde mij hoeveel grote huizen er buiten de stad staan. Na een half uur fietsen arriveerden wij weer in Hoi An. In de middag ben ik ben een paar reisgenoten Hoi An in geweest. Met zijn vele toeristen, leuke huisjes, tempels, marktjes is het een sfeervolle stad. De inwoners hebben bijna allemaal een lach op een gezicht. Tijdens het lunchen kon ik de verleiding niet weerstaan een hamburger te nemen. De rijst en de noodles waren even genoeg geweest. 's Avonds ook lekker gegeten en toch mast de lokale specialiteit 'Chicken fried Rice' gehad. Dit keer gekozen voor een net en vooral sfeervol restaurant zonder ratten en kakkerlakken op het terras. Vandaag vertrokken we met de bus naar Hué. Hué was ooit de hoofdstad van Vietnam en heeft een rijke geschiedenis. Er zijn veel pagodes en tempels te vinden. De invloed van de Fransen is hier groot geweest; veel gebouwen zouden ook in Parijs kunnen staan. Onderweg naar Hué hebben de Marble Mountains bezocht. Dit zijn bergen die lijken op de bergen uit het karstgebergte. Vanaf de berg was er een prachtig uitzicht en in de berg was een zeer bijzondere boeddhistische tempel te zien. Ook stopte de bus op het hoogste punt van een pas. Het uitzicht op de Marble Mountains, steden en de zee was prachtig. Bij aankomst in Hué hebben we een pagode bij een boeddhistische tempel bezocht. Onze gids vertelde dat het boeddhisme in Vietnam het belangrijkste geloof is en sterk afwijkt van het boeddhisme in Nepal en India. Zo zouden de boeddhisten in Vietnam geen vlees en vis eten. Het hotel was nog niet eerder de reis zo mooi geweest. Geweldige bediening en zeer grote kamers. 's Avond heb ik mij maar als een Vietnamese boeddhist gedragen en in een vegetarisch restaurant gegeten. De avond eindigde op een terras waar wij onze gids tegenkwamen. In een iets wat aangeschoten toestand ventileerde hij gedurende een uur zijn frustraties over het 'Paradise Resort' en het Vietnamese communistische regiem.

Hoi An

We vertrokken al vroeg met de bus van Qui Nhon naar Hoi An. Wederom was het een busrit met veel mooie uitzichten en Kodak momentjes. Onderweg stopten wij in My Lai. Hier voltrok zich één de ergste Amerikaanse oorlogsmisdaden tijdens de Vietnam oorlog. Amerikaanse militairen doodden in dit dorp in 4 uur tijd 500 onschuldige mensen. Naast het monument bezochten wij het museum over deze afschuwelijke gebeurtenis. De foto's in dit museum van de Amerikaanse militairen en Vietnamese slachtoffers waren schokkend. Voor mij weer een extra reden om mij bij thuiskomst beter te verdiepen in de Vietnam oorlog. Na aankomst is het prachtige hotel in Hoi An direct een duik genomen in het zwembad dat op 5 meter van mijn kamer gelegen was. Na een lange busreis was dat heerlijk verfrissend. 's Avonds kregen wij van onze gids een korte rondleiding door Hoi An. Hoi An is een plaats aan de kust met veel Chinese en Japanse invloeden. Het heeft veel leuke huisjes met veel lampionnen, die mij inderdaad aan China deden denken. Mede daarom is het zeer populair onder voornamelijk Australische toeristen. Je vindt er daarom ook veel westers georiënteerde restaurants en cafés. Daarnaast zijn er ook zeer veel winkels waar je een pak of jurk kan laten maken voor weinig geld. Op advies van onze gids zijn wij in een restaurant met lokale specialiteiten gaan eten. Dit was een bijzondere belevenis. In dit restaurant bleek maar je maar 1 menu te krijgen, dat bestond uit verschillende groentes en stokjes met vlees met daarbij verschillende sauzen. Hiermee konden zelf loempia's (spring rolls) gemaakt worden door het vlees en de groente te winkelen in rijstpapier.Om je zo snel mogelijk vol te stouwen werden deze loempia's zelf in elkaar gezet door de serveersters, die steeds bij de tafel bleven staan. Hierbij gebeurde het zelfs dat een loempia in mijn mond werd geduwd net als mijn biertje als wij weer moesten proosten met de kreet 'Jo'. Ik voelde mij even weer een kind de begeleiding nodig had bij het eten en drinken. Misschien lijkt dit irritant te zijn maar dat was het zeker niet. Het eten was heerlijk en de serveersters erg aardig en hun bijzondere manier van 'serveren' zorgde natuurlijk voor veel hilariteit. De vrouwelijke eigenaresse kwam nog even mij ons staan en gaf ons na afloop nog een hand. De dag eindigde in een bar waar ook gedanst kon worden. Baco's van minder dan een euro smaakten vanwegede lage prijs nog beter. Het weer een bijzondere dag die erg gezellig eindigde.

Kodak momentje (Qui Nhon)

Vanochtend vertrok de bus al vroeg naar onze volgende bestemming Qui Nhon. Voor ons vertrek hoorde ik onze gids nog stevig discussiëren met Vladimir. Vladimir was uiteraard verbolgen over het feit dat wij gisteravond zijn spaghetti niet hadden gegeten in zijn paradijs en eiste meer geld. De rit naar Qui Nhon was prachtig. We reden voornamelijk langs de kust en er was regelmatig "a Kodak moment" waarmee onze gids duidelijk maakte dat de bus stopte om een foto te maken van het uitzicht. De prachtige groene kleuren van rijstvelden en bomen samen met prachtige stranden in baaien met eilandjes maakte de uitzichten voor mij tot een Nikon momentje en leverde prachtige plaatjes op. Qui Nhon is een stad met vele hotels, waarbij het lijkt of er nauwelijks buitenlandse toeristen aanwezig zijn. Deze conclusie is echter wel moeilijk te trekken aangezien in Vietnam 54 bevolkingsgroepen leven. Dé Vietnamees is dus moeilijk te herkennen. Met een grote groep zijn wij zonder gids gaan eten in een restaurant. Een reisgenoot had 'snakehead' soep besteld. Deze soep deed zijn naam eer aan aangezien er duidelijk een slangenhoofd in de soep leek te zitten. Uit deze soep heb ik een stukje 'vlees' mogen proeven. Ik kon het geen aanrader noemen maar vies was het zeker niet. De avond eindigde op de trap van ons hotel waar we nog een een vodka met jus dronken. Daarvoor had ik met 4 reisgenoten op een terras in de stad een cocktail gedronken. Toen wij een andere kroeg gingen zoeken bleek het behoorlijk te zijn gaan regenen. Bij een sjiek hotel hebben wij toen een taxi gebeld om ons droog naar het hotel te brengen. Na het instappen konden wij vrijwel direct weer uitstappen; ons hotel bleek namelijk 200 meter verderop in dezelfde staat te liggen. Dit zijn van die situaties waarbij je, net als je met 25 mensen tijdens de Kodak momentjes dezelfde foto maakt, je de domme toerist voelt. De volgende dag werd dit gevoel nog eens versterkt toen de 'snakehead' een vissoort bleek te zijn. Gelukkig maar dat ik wel zeker weet dat ik slangenwijn heb gedronken.

Whale Island

Ook vandaag begon de dag met fikse regenbuien. Dat leek erg ongunstig omdat wij vandaag Whale Island zouden bezoeken. Whale Island is een eiland in een baai waar wij eigenlijk zouden zitten in plaats van het Paradise Resort. Het resort op Whale Island was overboekt en volgens de reisorganisatie was het Paradise Resort een goed alternatief. Om Whale Island toch te kunnen zien werd er een gratis excursie aangeboden naar Whale Island. Whale Island ligt op ongeveer 1.5 uur rijden van het Paradise Resort. Toen wij daar arriveerden met een bootje klaarde het weer op. Opeens werd duidelijk dat dit resort het echte paradijs was. Alles was hier mooier en beter; het uitzicht over de baai, de huisjes, het eten, de cocktails en er was geen narcistische eigenaar. Onze gids had dit ook door en kon gelukkig regelen dat wij, ter compensatie, 's avonds in dit resort konden eten. Het eten bleek veel beter te zijn dan de avond ervoor in het Paradise Resort. Overdag heerlijk genoten van het uitzicht, de zee en het strand en zowel in de zee als op het strand gevolleybald. Lekker cultureel dus. Voor het avondeten nog een wandeling gemaakt naar het hoogste punt van Whale Island. Het uitzicht was hier fantastisch. Het gehele eiland was te zien met de prachtige natuur, de baai en de zee. Bij terugkomst in ons "paradijs" bleek het hek op slot te zitten. Godzijdank liet Vladimir ons nog wel binnen zodat wij na deze prachtige dag heerlijk konden slapen door het geluid van de zee.

Vladimir

Ook vanochtend bleek het nog enorm te regenen. Tijdens het ontbijt op de bovenste etage van het hotel kwam het water zelf door het plafond naar binnen. Het uitzicht op de zee, wat normaal gesproken zo mooi had moeten zijn, was nu alleen nog bijzonder door de kracht van de regen op de daken en de bijna ondergelopen straten. Tijdens de rit in de bus naar de volgende bestemming, zo'n 50 km naar het noorden, vertelde onze gids dat het slechte weer te maken had met een tyfoon. Voor de komende dagen zou daarom wel eens slecht kunnen blijven. Onderweg naar het Paradise Resort bleek het weer beter te worden en stopte het met regenen. Aangekomen bij het Paradise Resort, dat gelegen is aan zee in een baai in de middle of knowhere, was het weer zo opgeklaard dat de schoonheid van het gebied goed zichtbaar was. Licht groene rijstvelden, prachtige vogels, een blauwe zee met prachtige kleine eilandjes maakten het schilderij compleet. Het ontvangst bij het Paradise Resort was bijzonder. Zoals iedere reisgids had vermeld is de eigenaar Vladimir een nogal bijzondere man. Dat bleek direct al toen hij ons in zijn witte onderbroek in dronken toestand welkom heette en ons op een zeer chaotische en onaardige manier naar de verschillende kamers ging begeleiden. Vladimir is van Russische afkomst en is al op hoge leeftijd. Volgens de reisgids zou de man al 86 jaar zijn wat ik hem overigens niet zou geven. Toen onze gids flink uitviel naar Vladimir, omdat er voor een aantal van ons geen eenpersoonskamer beschikbaar zou zijn, werden er gelukkig door zijn Vietnamese werknemer alsnog een aantal kamers geregeld. De kamer bleek een grote hut te zijn, gemaakt van riet en bamboe met een grote veranda. Het uitzicht op zee deed de naam van het hotel eer aan; het leek inderdaad een paradijsje. Al schrijvende hoor ik na een gezellige avond het rustgevende geluid van de golven die op minder dan 50 meter van mijn hut het strand bereiken. Vladimir was een uur geleden, na zijn laatste controle in de ruimte waar wij als groep gezellig zaten, gaan slapen. Na het uit de muur trekken van de stekker van een ventilator, die het waarschijnlijk al jaren niet meer deed, maakte Vladimir richting onze groep een gebaar dat wij rustig moesten zijn en vertrok. Gelukkig maar dat de Vladimir behoorlijk doof is en hij ons daarna met rust heeft gelaten.

The nighttrain

Gisteravond om 19:30 stapten wij in de nachttrein naar Nhantrang. Nhatrang ligt aan zee en is vanwege de stranden, ligging en koraal erg populair onder toeristen die vooral via een rechtstreekse vlucht uit Moskou arriveren. De couchette bestond uit vier bedden en had zelfs een televisiescherm. Dit was beter dan ik van de nachttreinen in China gewend was. Daarnaast was de hele coupe voor de groep en hadden wij dus geen last van rochelende Aziaten. Zoals ik ook kende van de China reis is het reizen in een nachttrein met een groep erg gezellig. Pas om een uur of 1:00 werd het laatste blikje bier leeg gedronken en kon ik gestrekt gaan. Gezien de beperkte lengte van het bed was dat helaas niet helemaal mogelijk. Toch kon ik goed slapen door met behulp van de iPhone naar het requiem van Mozart te luisteren. Al drie jaar helpt mij dit in slaap in het vliegtuig of in de trein met en zonder slaappillen. Helaas bereikte de trein al om 5:00 uur onze bestemming en werden wij 5 minuten van te voren gewekt middels een vrolijk klinkende Vietnamese vrouwenstem met muzikale begeleiding. Hierbij was het dus direct noodzakelijk om op te staan en alles in de tas te douwen. Met de bus werd de groep in brakke toestand naar het hotel gebracht. Na het douchen en ontbijten zijn we naar een boot gebracht. De boot bracht ons naar een eilandje waar we al snorkelend konden genieten van het prachtige koraal. Nadat we weer op de boot kwamen werd er een zeer uitgebreide lunch op de boot geserveerd. Inmiddels was het gaan regenen en waaien waardoor de lunch niet de meest geweldige ervaring was. De boot bewoog door de wind zo sterk dat niemand echt meer honger had. Daarnaast waaide de regen naar binnen waardoor het ook koud was. Hoewel het de bedoeling was bij een tweede plek te gaan snorkelen zijn we na de lunch maar weer terug gevaren naar het hotel. 's Avonds zijn we wezen eten in een BBQ restaurant. Dit restaurant was een soort gourmet gelegenheid waar in plaats van spiritus houtskool werd gebruikt om het vlees op de tafel gaar te maken. Het op tafel BBQ'en was voor mij een nieuwe ervaring. Omdat onze gids Huy enigszins aangeschoten was zijn wij tijdens het eten zo'n tien keer gaan proosten met de luide kreet "Jo" wat Vietnamees is voor proost. Na het eten zijn we met de taxi naar naar café "Crazy Kim" gebracht. Mede dankzijn de twee cocktails die geserveerd werden in een emmer werd dit een gezellige avond. Op de terugweg naar het hotel bleek het nog steeds gigantisch te regenen. Dit doet het inmiddels al 8 uur non stop. Morgen zitten we in hetzelfde gebied en het is dus te hopen dat het weer beter zal zijn.

Slangenwijn

Gisteravond bij terugkomst in Ho Chi Minhstad kregen we met de bus nog een kleine tour door de stad. Bijzonder om te zien was de Amerikaanse ambassade. De beelden van de helikopter die daar de laatste Amerikaanse soldaten evacueerde zijn bij veel mensen bekend. 's Avonds zijn we met een gedeelte van de groep naar de Fanancial Tower gegaan. Deze wolkenkrabber is 270 m hoog en staat in de top 5 van hoogste gebouwen in de wereld. Vanaf de 49ste verdieping was er een prachtige 360 view over de stad. Nog nooit had ik zo'n uitzicht gezien van zo'n immense stad met tot de horizon bebouwing. Door de schemering was de verlichting te zien van de vele huizen en het gigantisch drukke verkeersnetwerk. Vanochtend om 7:30 verlieten we het hotel voor de excursie naar de Megong Delta. De Megong is een rivier die ontstaat in de Tibetaanse Hoogvlakte en via China, Myanmar, Thailand, Laos en Cambodja door Vietnam stroomt en daar overgaat in een delta. In totaal is deze rivier 4500 km lang. We begonnen met een boottocht rond Vinh Long. Het gebied bestaat uit vele eilandjes met vele huisjes op palen langs de oever maar ook een prachtige natuur. Na 10 minuten varen meerden wij aan bij een huisje om te zien hoe verschillende Vietnamese specialiteiten worden gemaakt waaronder rijstpapier. Na afloop kregen we de mogelijkheid om slangenwijn te proeven. De wijn zat in een fles met verschillende resten van slangen en vogels. Onder het motto "nu we er toch zijn" heb ik een glaasje gedronken. Godzijdank zat er veel alcohol in en was de smaak beter dan de fles zou vermoeden. Het leek erg op brandewijn. Na weer een stuk te hebben gevaren werd er een zeer uitgebreide lunch geserveerd van wel 6 gangen bij een Vietnamees gezin. Naast de loempia's kregen we ook olifantenorenvis. Het ontleden van de verticaal opgestelde gefrituurde vis met stokjes was wat lastig maar het smaakte erg goed. De excursie in de Mekong delta eindigde met een roeitocht door een natuurgebied. Hoewel ik bang was zelf te moeten roeien bleken we in een bootje voor drie personen door een Vietnamees vrouwtje door het gebied te worden geroeid. Ondanks dat het best zwaar zou moeten zijn voor een klein vrouwtje om al staande een boot met drie toeristen voort te roeien had ze het tempo er goed inzitten en konden we genieten van de prachtige natuur langs de smalle rivier. Met de bus zijn we nu op de terugweg naar Ho Chi Minhstad waar we vanavond vertrekken met de nachttrein naar Nhatrang. Sinds rondreis door China heb ik niet meer in een nachttrein gezeten dus ik ben heel benieuwd hoe dat gaat worden. Helaas heb ik dit keer geen slaappillen mee dus ga ik vanavond maar veel slangenwijn drinken om toch te kunnen slapen.

Tunnelvisie

Vanochtend vertrokken wij al om 7 uur met de bus voor de eerste excursie. Op het programma stonden de tunnelstelsels van Cu Chi en de Grote Tempel van Cao Dai. De duizenden motorfietsen die je vanuit de bus voorbij ziet komen blijven indrukwekkend. Gisteren dacht ik er al veel te zien maar vandaag zag ik zelfs lange files van alleen maar motortjes. Ho Chi Minhstad telt dan ook naast zijn 12 miljoen inwoners ongeveer 4 miljoen motorfietsen. Na twee uur rijden komen wij aan in Ci Chi. Het tunnelstelsel dat wij daar te zien kregen speelde een sleutelrol bij het verslaan van de Amerikanen tijdens de Vietnam oorlog. Het stelsel bestaat uit meerdere lagen die verschillende ruimtes met elkaar verbinden en is wel 200 kilometer lang. De ingangen waren goed verborgen en vaak zo smal dat daar alleen een Vietnamees in past. Toch bijzonder dat je met een tunnelvisie het machtige leger van de wereld kan verslaan. Naast de tunnels kregen wij ook verschillende boobytraps te zien die ook gebruikt werden tegen de Amerikanen. Vol enthousiasme vertelde onze gids (Hay) waarom een boobytrap met pennen, die bedoeld is om je te doorboren met pennen bij het open doen van een deur, uit twee delen bestond. De twee delen zijn met een scharnier verbonden zodat als de Amerikaanse soldaat het bovenste gedeelte zou tegenhouden hij in ieder geval geen kinderen meer zou kunnen krijgen door het onderste gedeelte met de pennen. Hay vertelde dit al lachend maar de frustratie over de Vietnamoorlog en de trots van zijn land waren duidelijk van zijn gezicht af te lezen. Na zelf nog 25 meter door een stuk tunnel te hebben mogen kruipen zijn we met de bus naar de Grote Tempel van de Cao Dai gereden. Cao Dai is een Vietnamese religie die alle 'goede' zaken van het Boeddhisme, katholicisme, taoïsme, confucianisme en de islam zou bevatten. Bij het uitdoen van mijn schoenen zag ik opeens een reisgenoot van de Tibet/Nepal reis. Was de wereld tijdens mijn vlucht van gisteren nog zo groot vandaag bleek die toch weer klein te zijn. In de Grote Tempel hebben we een mis bijgewoond waarbij veel werd gezongen. Opvallend waren de kleuren van de gewaden. De gele, blauwe en rode gewaden staan symbool voor de verschillende religies waaruit de Cao Dai is ontstaan. De tempel zelf gaf mij weer een Efteling gevoel zoals ik dat ook in Miskou had; een hoop kitsch. Zojuist hebben we een heerlijke lunch gehad met natuurlijk weer loempia's maar ook vele andere gerechten. Met de bus zijn we nu weer onderweg naar Ho Chi Minhstad waar wij met de bus ook nog een rondtoer gaan doen lang de belangrijkste gebouwen. De conclusie van vandaag is in ieder geval dat een tunnelvisie niet altijd nadelig is en dat je van verschillende religies een vlaflip kan maken die goed kan smaken.